Osoby zabierające głos w trakcie konferencji jednoznacznie stwierdzały, iż nie ma odwrotu od stworzenia administracyjnej struktury obejmującej jądro metropolii oraz okoliczne gminy. Problem polega jedynie na zasięgu obszaru oraz formy i czasu ich włączenia, jak również rodzaju uprawnień z zakresu administracji rządowej, przekazanych samorządowi terytorialnemu. Bodaj najdobitniej przedstawił to prof. dr hab. Paweł Swianiewicz z Wydziały Geografii i Studiów Regionalnych UW. Wyjaśnił m. in., iż tzw. model aneksyjny, a więc model, w którym decyzją władz włącza się do miasta uznanego za jądro metropolii sąsiednie tereny, był charakterystyczny dla Europy Zachodniej do czasu około pierwszej wojny światowej, a następnie w tzw. krajach demokracji ludowej i ZSRR do końca ich istnienia. Po pierwszej wojnie światowej na Zachodzie rozpoczął się proces budowy metropolii wg tzw. modelu zrzeszeniowego.
Szczegóły przedstawiła dr hab. Marta Lackowska (także z WGiSR UW), omawiając procesy powstawania metropolii w Niemczech i we Włoszech. Obydwoje podkreślali, że budowa metropolii wg modelu zrzeszeniowego trwa kilka, a niekiedy kilkanaście lat. Powyższe konotacje potwierdził w swoim wystąpieniu prof. Robert Hertzog z Francji, podkreślając negocjacyjny charakter procesu budowy metropolii. Pod koniec konferencji głos zabrał prof. dr hab. Hubert Izdebski z Instytutu Prawa UW. Krytycznie odniósł się do koncepcji posła Jacka Sasina włączenia (umownie) do Warszawy ok. 2 tys. kilometrów kwadratowych podstołecznych gmin, szczególnie biorąc pod uwagę przedstawione wcześniej wykłady Roberta Hertzoga, Marty Lackowskiej i Pawła Swianiewicza.
Na konferencję nie przybył poseł Jacek Sasin, chociaż był zaproszony (jak stwierdził Adam Struzik). Być może omawiana konferencja była przysłowiowym „gwoździem do trumny” projektu, którego stał się głównym propagatorem i jego twarzą, albowiem dwa dni później poseł Sasin oznajmił, iż wycofuje z Sejmu projekt warszawskiej ustawy metropolitarnej, celem dalszych konsultacji. Moim zdaniem, powszechny opór społeczny i krytyka pomysłu stały się skutecznym narzędziem wpływania na władze, żeby odstąpiły od źle przygotowanych i niedopracowanych pomysłów. Trochę mi jednak szkoda kilku propozycji z wycofanego projektu, które odnosiły się do zwiększenia roli dzielnic. Chodzi mi przede wszystkim o pomysł rozstrzygania sporów prawnych pomiędzy dzielnicami a Miastem nie przez Radę Warszawy, a przez sądy administracyjne oraz tworzenia przez dzielnice projektów budżetów (wg ustalonych przez Radę Warszawy limitów) i włączania ich do budżetu Miasta bez ingerencji rady i prezydenta Warszawy, a także ustawowe ustanowienie burmistrzów dzielnic „kierownikami zakładów pracy”, czyli powierzenie im m. in. polityki personalnej w swoich ratuszach.
