Serwis korzysta z plików cookies. Korzystanie z witryny oznacza zgodę, że będą one umieszczane w Państwa urządzeniu końcowym. Mogą Państwo zmienić ustawienia dotyczące plików cookies w swojej przeglądarce.

Dowiedz się więcej o ciasteczkach cookie klikając tutaj

Sztuczny gwiazdozbiór

22-06-2022 21:02 | Autor: Tadeusz Porębski
Krańcowo wyczerpany w miniony wtorek „falą upałów”, które wedle zapowiedzi armii telewizyjnych pogodynek i pogodynów z końca tygodnia miały nawiedzić nasz umęczony „suszą stulecia” oraz „efektem cieplarnianym” kraj, zasiadłem do pisania niniejszego felietonu. Upał, zgodnie z prognozą telewizyjnych ekspertów od pogody, był nie do zniesienia (prawie 13 stopni Celsjusza), więc wychodząc na popołudniowe zakupy, włożyłem na grzbiet gruby polar. I muszę przyznać, że wcale się w nim nie wygrzałem. Kiedy tak śmigałem w tym polarze, chroniąc się co chwila przed porywistym wiatrem i nieprzyjemnym deszczem, nasunęła mi się pewna myśl – pytanie: za co ta banda telewizyjnych darmozjadów, niepotrafiąca przewidzieć pogody nawet na trzy dni naprzód, bierze pieniądze? I to jakie pieniądze!

Czarując nas uprawianym notorycznie lansem i opowiadając pogodowe brednie, promują swoje wizerunki, stając się osobami rozpoznawalnymi, a to oznacza tłuste gaże na boku za udostępnianie wizerunku. Jedna z pogodowych gwiazd TVN potrafi zarobić nawet 50 tys. złotych miesięcznie – tu weźmie udział w otwarciu nowego hipermarketu, tam skubnie kilka „koła” za poprowadzenie gali, a jeszcze gdzie indziej robi za „małpkę” na imprezie firmowej. Ponoć od czasu, jak wygrała targowisko próżności zwane „Tańcem z gwiazdami” i dali jej „Telekamerę”, wartość świadczonych przez nią usług znacznie wzrosła. Miała własny dom w Wilanowie wart 3,5 miliona, ale go sprzedała i kupiła wypasiony apartament.

Nie, żebym tej kobiecie czegokolwiek zazdrościł, ale od dawna zastanawiam się, jaką spuściznę (artystyczną, naukową, publicystyczną, literacką) pozostawi po sobie ona sama i ludzie jej pokroju? Czemu o to pytam? Bo pani ta robi za gwiazdę, tak też jest określana przez dziennikarzy, pełno jej w mediach papierowych, elektronicznych i na portalach społecznościowych. No i ma swoich fanów. Co to za jedni i czym pani pogodynka im imponuje – nie wiem. Wiem natomiast, że w październiku ubiegłego roku usłyszała zarzuty posługiwania się fałszywymi fakturami na kwotę 35 tys. złotych, w tym niezapłacony podatek VAT na kwotę ponad 8 tysięcy. Prawdopodobnie zarzuty to efekt tzw. kontroli krzyżowej, przeprowadzanej przez fiskus, który bada zeznania podatkowe osób publicznych zarabiających duże pieniądze. Jednak dopóki pogodynce nie udowodni się prawomocnym wyrokiem, że z premedytacją zamierzała oszukać organa podatkowe, ma status osoby niewinnej. Po co w ogóle o tym piszę? Nie ma ciekawszych tematów poza życiem osobistym i zawodowym pogodynek oraz pogodynów, których dzisiaj jest cała armia? Na pewno są, ale mnie nakręca nadmierne używanie dzisiaj słowa „gwiazda” w odniesieniu do każdego, kogo zdecyduje się promować w taki czy inny sposób wszechwładna telewizja. To słowo od zawsze kojarzyło mi się z osobami, które w efekcie swojej działalności czy realizowania pasji pozostawiły po sobie cenną spuściznę, którą będą żywić się przyszłe pokolenia.

Określenie „gwiazda” kiedyś bardzo dużo ważyło, dzisiaj jest mocno wyświechtanym sloganem. Gwiazdy estrady, srebrnego ekranu, sportu, nauki, sztuki – to ludzie, których dorobek został umieszczony w skarbnicy ludzkości. Jaka jest definicja skarbnicy? Prosta: to zasób najcenniejszych wartości niematerialnych. Żyłem w czasach, kiedy na firmamencie świeciły pełnym blaskiem prawdziwe gwiazdy, a nie malowane. To gwiazdy ekranu – reżyserzy i aktorzy tworzący kinowe arcydzieła, to wielcy kompozytorzy, wielcy muzycy, wielcy sportowcy z czterema złotymi medalami, zdobywanymi na czterech kolejnych olimpiadach, wielcy artyści – malarze, wielcy wynalazcy i naukowcy uhonorowani Noblem. To są gwiazdy, a nie karmiąca nas lewymi informacjami o pogodzie cizia, czy inny ciotowaty platfus, którzy nie mają nam nic więcej do zaoferowania poza ładną buzią, lansem, markowym strojem i niekończącym się słowotokiem. Najbardziej bolesne dla mnie jest to, że prawdziwe gwiazdy kolejno gasną i odchodzą w niebyt. Wraz z nimi odchodzi Artyzm, Geniusz i Jakość, a co po ich odejściu pozostaje? Bylejakość. Patrzę na ten dzisiejszy świat, patrzę i co widzę? Że zwyrodniały wszystkie wartości moralne i artystyczne, szczególnie u nas, w Polsce. Nie poznaję już tego kraju i jego mieszkańców. Naród został wyjątkowo skutecznie podzielony na „naszych”, czyli Prawdziwych Patriotów, broniących chrześcijańskich wartości, oraz na „tamtych”, czyli zdrajców na chlebie Niemca i Unii Europejskiej, zboczeńców uprawiających „ideologię LGBT” i wrogów Kościoła katolickiego.

Przydałby się Polsce drugi Nelson Mandela, który po 27 latach ciężkiego więzienia i ciągłych prześladowań ze strony białych potrafił zaapelować w swojej pierwszej mowie prezydenckiej do czarnoskórych obywateli RPA: „Wyrzućcie do morza wasze noże i maczety, od dzisiaj biali nie są już waszymi wrogami, oni są waszymi rodakami”. W ten sposób uratował swoją piękną i bogatą ojczyznę przed krwawą wojną domową, która groziła RPA po zniesieniu apartheidu. Marzeniem „Madiby” było stworzenie „tęczowego narodu”, żyjącego w pokoju, wzajemnej tolerancji i poszanowaniu inności. Jego marzenie spełniło się tylko w części, ale wiele podziałów w społeczeństwie udało się zasypać dzięki jego pacyfistycznej postawie jako głowy państwa. Chciałbym na stare lata doczekać dnia, kiedy polityczny sobowtór Nelsona Mandeli pojawi się w Polsce, wygra prezydenckie wybory i krzyknie: „Przyjaciele z PiS, KO, socjaldemokraci, komuniści, chłopi z PSL, inteligencjo, masy oraz ludzie LGBT – odrzućcie wieloletnie uprzedzenia, swary i wzajemne pretensje. Dla naszego dobra, a przede wszystkim dla dobra przyszłych pokoleń. Polacy stają się od dzisiaj tęczowym narodem. Jesteście teraz rodakami, a nie wrogami”. Staram się myśleć pozytywnie, ale w tej kwestii nadzieja, niestety, z roku na rok przygasa i zanika niczym śnieg w promieniach wiosennego słońca. Polak to raptus, gorąca głowa, pieniacz, a dzisiaj, dzięki swobodnemu dostępowi do Internetu, zwolennik spiskowej teorii dziejów. I to jest najgorsza kasta ludzi, która nie pozwoli na stworzenie w Polsce „tęczowego narodu”.

Czemu osoby wierzące w spiskową teorię dziejów są moim zdaniem tak niebezpieczni? Ponieważ wierzą w każdą sensacyjną brednię, która ukaże się w necie. Nie tylko wierzą, ale zaraz ją rozpowszechniają, starając różnymi metodami uwiarygodnić, a na koniec dodają własne „złote myśli”, które powstają w jednej półkuli mózgowej i są transferowane do drugiej. Codziennie przeglądam Internet i obserwuję, jak szybko rośnie grupa osób wręcz nurzających się w sensacji oraz w spiskowej teorii dziejów. Jest to przerażające doświadczenie, dlatego zatrzymam się na chwilę przy tej ewidentnej patologii.

Studenci z Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego przeanalizowali w 2019 r. aż 18 tys. wpisów w mediach społecznościowych. Okazało się, że ponad 30 procent to wyssane z palca sensacje, insynuacje i spiskowe teorie. Serwis internetowy „Vibez”, który często odwiedzam, wykorzystuje rozwiązania znane z aplikacji społecznościowych. Serwis potwierdza moją tezę, że liczba wyznawców spiskowej teorii dziejów niepokojąco szybko rośnie. Naukowcy z University of Oregon znaleźli związek między wiarą w teorie spiskowe a ciemną tetradą. Co to za twór? Ciemna tetrada jest zbiorem czterech antyspołecznych cech osobowości – narcyzmu, makiawelizmu, psychopatii i sadyzmu. Narcyzm charakteryzuje osobę, która nadmiernie skupia się na sobie, makiawelizm wiąże się ze skłonnością do oszukiwania i manipulacji, psychopatia dotyczy osoby bezdusznej i pozbawionej wyrzutów sumienia, a sadyzm to czerpanie przyjemności z zadawania bólu innym ludziom. Są to cechy osobowości niezwykle szkodliwe społecznie.

Cameron Stuart Kay, doktorant Uniwersytetu Vancouver, twierdzi, iż teorie spiskowe mogą wydawać się niegroźne, ale prawda jest taka, że wiążą się z poważnymi konsekwencjami w otaczającej nas rzeczywistości. Wiara w teorie spiskowe idzie w parze m. in. z lękiem przed szczepionkami i niechęcią do brania udziału w wyborach. Naukowcy z Oregonu opracowali model podwójnego dziedziczenia przekonań spiskowych, który dowodzi, że teorie spiskowe są próbami jednostek o niskich zasobach epistemicznych (informacyjnych) i społeczno-egzystencjalnych (zaufanie). W kontekście postrzeganej niepewności i zagrożenia głoszenie spiskowych teorii to niezbędny pokarm dla ich zaburzonej psychiki. Pewien XIX-wieczny angielski matematyk wyliczył, że w 2139 r. na świecie będzie więcej zaburzonych niż osób stabilnych psychicznie. Wyliczenia oparł na następującym algorytmie: w 1859 r. jeden zaburzony miał przypadać na 535 osobników zdrowych, w roku 1897 na 312, w 1907 jedynie na 150, a siedemdziesiąt lat później już tylko na 100 psychicznie zrównoważonych. Oby algorytm ten był dziełem człowieka dotkniętego ciemną tetradą.

Wróć