Serwis korzysta z plików cookies. Korzystanie z witryny oznacza zgodę, że będą one umieszczane w Państwa urządzeniu końcowym. Mogą Państwo zmienić ustawienia dotyczące plików cookies w swojej przeglądarce.

Dowiedz się więcej o ciasteczkach cookie klikając tutaj

SGGW – historia licząca ponad 200 lat!

13-01-2021 20:55 | Autor: Piotr Celej
Niewiele miejsc i instytucji na Ursynowie wywarło tak wielki wpływ na kształt dzielnicy jak Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego. Jej historia zaczyna się ponad 200 lat temu, a uczelnia i jej tereny do dziś zajmuję pokaźną część dzielnicy.

Początki SGGW sięgają 1816 roku i są związane z utworzeniem Instytutu Agronomicznego w Marymoncie, pierwszej uczelni rolniczej w Polsce i czwartej w Europie. Inicjatorami jej założenia byli Stanisław Staszic i Stanisław Potocki. To również rok utworzenia Szczególnej Szkoły Leśnictwa, której bezpośrednim spadkobiercą jest Wydział Leśny Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. W ramach instytutu powstał Rządowy Instytut Weterynarii, całość w 1840 przekształcono w Instytut Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa. Próby rusyfikacji polskich szkół doprowadziły ówczesny instytut na skraj likwidacji, szkoła została przeniesiona najpierw do Puław, a potem do Rosji.

„Motor” Ursynowa

W 1918 roku Instytut Agronomiczny ostatecznie przyjął nazwę Królewsko-Polskiej Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, a w 1919 roku Uczelnia została upaństwowiona i nazwana Szkołą Główną Gospodarstwa Wiejskiego. Dydaktyka w niej trwała nieprzerwanie również w trakcie okupacji – uczelnia organizowała tajemne nauczanie. Na Ursynów SGGW trafiła dopiero po wojnie. W 1956 roku, w zamian za ziemie majątku w Skierniewicach oraz część Pól Mokotowskich, decyzją Rady Ministrów i władz miasta Warszawy uczelnia otrzymała tereny na Ursynowie wraz z sąsiadującymi gospodarstwami w Wolicy, Natolinie i Wilanowie. Planowana rozbudowa akademickiego miasteczka miała być miastotwórcza dla tego regionu Warszawy.

W latach 60. przystąpiono do rozbudowy SGGW w nowej lokalizacji. Stworzono jeden z najnowocześniejszych kampusów uniwersyteckich w Europie, zarówno pod względem architektury, jak i wyposażenia w sprzęt badawczy. Kampusowi nadano imię Edwarda hr. Raczyńskiego, który, będąc spadkobiercą rodu Krasińskich, teren ten podarował państwu polskiemu na cele edukacyjne. Zagospodarowanie terenu jest dziełem dr. inż. Przemysława Wolskiego. Od tego momentu uczelnia zaczęła zrastać się z dzielnicą, której zabudowania pojawiały się coraz bliżej kampusu. Proces przenoszenia się uczelni na Ursynów nie był jednak błyskawiczny. W 1989 r. do Pałacu Ursynowskiego przeniesiono siedzibę władz Uczelni, a od 2003 r. ostatecznie przeprowadzano wszystkie wydziały.

Zabytkowe serce uczelni

Ostatecznie kampus rozrósł się do 70 hektarów, zaś jego wyposażenie i architektura budzą podziw za granicą. Niezwykły jest też Pałac Rektorski, którego go początki sięgają roku 1776. Przebudowano go latach 1817-1821 według planów autorstwa Stanisława Kostki Potockiego, masona i jednego z autorów konstytucji. Budowę sfinalizowała po jego śmierci żona polityka, Aleksandra. We wnękach powstały podobizny wybitnych i zasłużonych dla Polski osobistości tamtej epoki, a zwłaszcza twórców Konstytucji 3 Maja, do których należał jej mąż Stanisław Kostka Potocki. Pałacyk, znany miłośnikom kina również jako siedziba “Fundacji Jurka Kilera”, jest obecnie rektoratem. Każdy może jednak wejść do jego ogrodów, gdzie znajdzie wiele wiekowych drzew.

Po prawej stronie wejścia do pałacu znajduje się stary orzech, według legendy posadzony z nasiona przekazanego Julianowi Ursynowi Niemcewiczowi przez samego Jerzego Waszyngtona, prezydenta Stanów Zjednoczonych, którego nasz poeta i pisarz doskonale znał. Z kolei po lewej stronie w oddali rośnie stary dąb, na którym w okresie międzywojennym umieszczono tabliczkę grożącą wandalom...chłostą.

70 hektarów młodości i nauki

Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego to obecnie żywe serce Ursynowa, wraz z kolorytem życia studenckiego oraz zapełnionych kawiarń. To jeden z największych ośrodków dydaktycznych w Polsce. Atutem uczelni jest wysoko rozwinięta infrastruktura. Kampus SGGW jest jednym z najlepiej zaplanowanych i wyposażonych zespołów edukacyjnych i badawczych w kraju. Uczelnię wyróżnia też wysoko rozwinięte zaplecze socjalne: domy studenckie, stołówki, basen, korty tenisowe i inne obiekty sportowe. Wszystkie budynki (łącznie 49) – dydaktyczne, badawcze i zaplecze socjalne – usytuowane są na obszarze 70 ha. Nie brakuje tu także miejsc do odpoczynku na świeżym powietrzu. Znaczna część terenu uczelni to piękny park. Domy studenckie SGGW poziomem komfortu dorównują swoim zachodnim odpowiednikom. 4000 studentów mieszka w pokojach 1-, 2- i 3-osobowych z łazienką i kuchnią. Każdy z domów studenckich posiada szerokopasmowe łącze internetowe.

Wśród profesorów SGGW było wielu ludzi o europejskiej sławie i wielu takich, którzy oprócz działalności naukowej odegrali wielką rolę w rozwoju niepodległego państwa polskiego. Byli to m.in. Józef Mikułowski-Pomorski – pierwszy rektor SGGW, dwukrotny minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego, minister rolnictwa, Władysław Grabski – wybitny ekonomista, dwukrotny premier, twórca waluty polskiej – złotego, Zdzisław Ludkiewicz – twórca Banku Rolnego i minister reform rolnych. Wielkimi postaciami byli m.in.: Franciszek Staff, Jerzy Grochowski, Tadeusz Gorczyński, Roman Kuntze, Władysław Jedliński. Honorowymi doktorami SGGW są m.in.: papież Jan Paweł II, prezydent Ignacy Mościcki, a także laureaci Nagrody Nobla – Norman Borlaug, Rolf Zinkernagel i Peter Doherty.

Wróć