Serwis korzysta z plików cookies. Korzystanie z witryny oznacza zgodę, że będą one umieszczane w Państwa urządzeniu końcowym. Mogą Państwo zmienić ustawienia dotyczące plików cookies w swojej przeglądarce.

Dowiedz się więcej o ciasteczkach cookie klikając tutaj

Pytanie na Święta: quo vadis, Domine?

22-12-2015 22:44 | Autor: Maciej Petruczenko
W obliczu zbliżających się świąt Bożego Narodzenia z ust papieża Franciszka padły gorzkie słowa: „Dziś Jezus płacze, ponieważ wybraliśmy drogę wojny, drogę nienawiści, wrogości. No i będą światełka, będą przyjęcia, rozjarzone choinki, nawet scenki z Narodzenia Pańskiego – wszystko będzie wystrojone – a i tak wojny się nie przestanie prowadzić /.../.

I co nam pozostanie? Ruiny, tysiące dzieci pozbawionych edukacji, tyle niewinnych ofiar i mnóstwo pieniędzy w kieszeniach handlarzy bronią. Jezus tak raz powiedział: nie możesz służyć jednocześnie dwu panom, musisz wybrać – albo Boga, albo bogactwo /.../. Nasz Pan wypowiedział nawet brzydkie słowa: do diabła! Niech będą przeklęci ci, którzy wszczynają wojnę! To przestępcy!”

Oto słowo Pańskie – chciałoby się rzec w reakcji na tę homilię Najwyższego Duszpasterza w Kościele Rzymskokatolickim, duchowego przewodnika, szanowanego przez zdecydowaną większość społeczeństwa polskiego i miliardową rzeszę innych społeczeństw. Mnie akurat od razu przyszło do głowy, że poprzedni nasz rząd starał się o pozyskanie rakiet Patriot i amerykańskiej tarczy antyrakietowej, żebyśmy na wszelki wypadek mieli się z czego wrogowi odstrzelić. Nowy rząd poszedł dalej i w pierwszych słowach swojego listu wspomniał ustami wiceministra obrony narodowej o potrzebie skombinowania przynajmniej jednej bomby atomowej, zapewne nie do użytku własnego. Potem w Sejmie posłowie powiedzieli sobie kilka tak pojednawczych słów, popartych nadzwyczaj przyjaznymi gestami, że wzburzeni obywatele – niczym 35 lat temu – wylegli na ulice. Jedni – wspierając krzykiem tych, inni – tamtych. A gdy nad rozumem zaczęła dominować psychologia tłumu, nikt nie wie, czym to się może skończyć – co wypada powiedzieć zarówno pro domo sua, jak i w skali międzynarodowej. Dlatego Franciszek stwierdził, że z uwagi na niepewną sytuację nadchodzące Święta będą jedną wielką zagadką. Bo dosyć marnie się świętuje, gdy zamiast Pierwszej Gwiazdki trzeba wyglądać pierwszej bomby. Niekoniecznie atomowej.

Na rozgorączkowane poselskie głowy przydałoby się zatem wylać kubeł zimnej wody i trochę otrzeźwić skaczących sobie do oczu przeciwników, a przy okazji zwrócić im uwagę, żeby słowa „partia” nie mylili z łacińskim terminem „patria”. Zwłaszcza wtedy, gdy z jednej strony broni się starej partyjnej nomenklatury, z drugiej zaś usiłuje wprowadzić nową. Bo wciąż kłania się stary dowcip, że stary reżim to był ucisk człowieka przez człowieka, a nowy – odwrotnie. Dlatego dla wykazania, że – wbrew pozorom – można się porozumieć na płaszczyźnie międzypartyjnej, nie po raz pierwszy przywołam dobry przykład z naszego podwórka. Oto parę lat temu w samorządzie Ursynowa – PO znakomicie dogadywała się z PiS-em, burmistrz Andrzej Machowski wszędzie chadzał z wiceburmistrzem Arturem Jagnieżą pod rękę i od razu były efekty. Zamiast „spalonej ziemi” pozostawili po sobie elegancki ratusz przy alei KEN 61 i stadion przy ul. Koncertowej, wciąż jedyny w dzielnicy. No i co z tego, że potem delikatne początkowo spory pomiędzy obu partiami uległy gwałtownemu zaognieniu na każdym, również ursynowskim szczeblu, skoro z obu wspomnianych inwestycji wciąż mamy ewidentny pożytek?

Rzeczpospolita nie jest monarchią absolutną, w której dominator robi sobie, co chce. I nie może być tak, że z Konstytucji ci chcieliby uczynić własny POdnóżek, a tamci – PiSmo Święte, mieszając na dodatek w życiu państwowym sferę sacrum ze sferą profanum, co prowadzi do tego, że rodzimy ajatollah z Torunia ośmiela się godzić w autorytet kolejnego już prezydenta („zrywam stosunki z jego kancelarią!”), stawiając się ponad majestatem Rzeczypospolitej, co było w okresie międzywojennym wprost nie do pomyślenia. W konkordacie, podpisanym w 1925 roku przez prezydenta Stanisława Wojciechowskiego i papieża Piusa XI, jasno ustalono: „Wybór arcybiskupów i biskupów należy do Stolicy Apostolskiej. Jego Świątobliwość zgadza się zwracać do Prezydenta Rzeczypospolitej przed mianowaniem Arcybiskupów i Biskupów diecezjalnych /.../ oraz Biskupa polowego, aby upewnić się, że Prezydent nie ma do podniesienia przeciw temu wyborowi względów natury politycznej /.../. Ordynariusze powyżsi, przed objęciem swych czynności, złożą na ręce Prezydenta Rzeczypospolitej przysięgę wierności.”  Taki to był w II RP porządek. 

Chociaż w oficjalnej nomenklaturze posługiwano się wówczas terminem „Stolica Apostolska”, chodziło faktycznie o będące eksterytorialną enklawą na terenie Włoch Państwo Kościelne, któremu dopiero w 1929 faszystowski dyktator Benito Mussolini zagwarantował traktatami laterańskimi istnienie w obrębie pałacu i ogrodów watykańskich w Rzymie. Dziś, już bez żadnych wątpliwości, z punktu widzenia prawa międzynarodowego publicznego mamy do czynienia z odrębnym państwem Watykan, którego wasalem – przy całym szacunku i docenieniu zasług cywilizacyjnych Kościoła w ogóle i posługi Jana Pawła II w szczególności – nie powinno być państwo polskie. Ergo, żaden ojciec dyrektor na terenie tego państwa nie może obrażać, a tym bardziej opieprzać prezydenta ani jego urzędu. Tak samo – żadna partia, partyjka ani zwołany pod wpływem chwilowej emocji wiec względnie fanatyczny przywódca lub wątpliwej proweniencji teoretyk ekonomiczny nie mogą w sprawach zasadniczych decydować o losach Narodu Polskiego. Zwłaszcza wtedy, gdy się samemu przyczyniło do jego zadłużenia, a potem faryzeuszowsko bije na alarm.

Liczę więc, że – zamiast bić wasalne pokłony niekoniecznie rzeczywistym bogom i bożkom, krytykować poprzedników, w nieskończoność obiecywać i na powrót upartyjniać dział kadr Rzeczypospolitej, premier i prezydent RP, a w ślad za nimi lokalne samorządy rzeczywiście zrealizują program reform, w którym – poza czysto marzycielskimi – są bardzo ciekawe projekty. I że już przy okazji przyszłorocznej Gwiazdki nie będziemy musieli spodziewać się prezentów wyłącznie od Świętego Mikołaja. Dlatego szczerze życzę staremu i nowemu establishmentowi, a jeszcze bardziej naszym Czytelnikom: bezpartyjnych Świąt! Niech stan wojenny jeszcze w tym roku się skończy.

Wróć