Instytut Agronomiczny prowadził kształcenie na dwóch poziomach: wyższym (dla przyszłych ekonomów i zarządców, a także synów właścicieli ziemskich) oraz elementarnym (dla przyszłych wykwalifikowanych robotników). Pierwszą siedzibą Instytutu był Pałacyk Królowej Marysieńki Sobieskiej. Uczelni przydzielono dobra rządowe – Marymont z Bielanami i folwarkami (Ruda, Wawrzyszew, Buraków).
Losy Instytutu odzwierciedlają dzieje Polski. Poddawany rusyfikacji, zamykany po upadkach powstań narodowych, przeniesiony do Puław, a następnie do Rosji, wciąż odradzał się, przyjmując różne nazwy. Tymczasem w Królestwie Polskim nadal próbowano zorganizować wyższe szkolnictwo rolnicze. Wieloletnie starania doprowadziły do powstania w 1918 r. Królewsko-Polskiej Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości uczelnia została nazwana Szkołą Główną Gospodarstwa Wiejskiego.
W niepodległej Polsce
W 1919 r. Uczelnię upaństwowiono. Pierwszy statut został zatwierdzony przez Naczelnika Państwa, Józefa Piłsudskiego. Początkowo uczelnia składała się z dwóch wydziałów – Rolniczego i Leśnego. W 1921 r. utworzono Wydział Ogrodniczy. Druga Rzeczpospolita dbała o edukację. Z woli Sejmu RP Uczelnia w 1923 r. otrzymała 11-hektarowy obszar ziemi na Polach Mokotowskich, a następnie fundusze na budowę szkoły przy ulicy Rakowieckiej. Tak zwany Pawilon I oddano do użytku w roku 1929. Wybuch drugiej wojny światowej przerwał rozbudowę. Dopiero po jej zakończeniu oddano do użytku Pawilon II i wybudowano – III.
Okres drugiej wojny światowej
W czasie drugiej wojny światowej Uczelnia została zamknięta przez okupantów, a w jej murach stacjonowały wojska niemieckie. Rozpoczął się okres tajnego nauczania. W czasie okupacji wydano 130 dyplomów ukończenia studiów, a w roku 1945 zgłoszono i zatwierdzono 66 dyplomów i trzy doktoraty. Wielkimi postaciami SGGW w okresie okupacji byli: Franciszek Staff, Jerzy Grochowski, Tadeusz Gorczyński i Roman Kuntze. Po zakończeniu wojny SGGW, jako pierwsza uczelnia w Warszawie, zainaugurowała rok akademicki. Było to dokładnie 15 maja 1945 r. W 2000 r. Senat Uczelni – dla upamiętnienia tego właśnie wydarzenia – ustanowił święto o nazwie Dni SGGW.
Czasy powojenne
Po wojnie nastąpił dalszy rozwój Uczelni, wyrażający się między innymi wzrostem liczby wydziałów. W 1951 roku przeniesiono do SGGW Wydział Weterynaryjny (uprzednio w Uniwersytecie Warszawskim, zlokalizowany przy ul. Grochowskiej). Następnie powstały kolejne wydziały: Melioracji Rolniczych (obecnie Budownictwa i Inżynierii Środowiska), Technologii Drewna, Zootechniczny, Ekonomiczno-Rolniczy (obecnie Nauk Ekonomicznych), a przy Wydziale Ogrodniczym powstała Sekcja Kształtowania Terenów Zieleni (obecnie Wydział Ogrodnictwa i Architektury Krajobrazu)
W 1956 roku, w zamian za ziemie majątku w Skierniewicach oraz część Pól Mokotowskich, Uczelnia decyzją (Rady Ministrów i władz miasta Warszawy) otrzymała tereny na Ursynowie wraz z sąsiadującymi gospodarstwami w Wolicy, Natolinie i Wilanowie. Rozbudowa SGGW w nowej lokalizacji rozpoczęła się w latach sześćdziesiątych. W 1989 r. do Pałacu Ursynowskiego przeniesiono siedzibę władz Uczelni, a od 2003 r. ostatecznie na Ursynów przeprowadzano wszystkie wydziały, tworząc jeden z najnowocześniejszych kampusów uniwersyteckich w Europie, zarówno pod względem architektury, jak i wyposażenia w sprzęt badawczy. Kampusowi nadano imię Edwarda hr. Raczyńskiego, który, będąc spadkobiercą rodu Krasińskich, teren ten podarował państwu polskiemu na cele edukacyjne.
Pałac w Marymoncie
Była to pierwsza siedziba założonego w 1816 r. Instytutu Agronomicznego, który dał początek SGGW. Zanim jednak barokowy pałacyk został przeznaczony na cele edukacyjne, był rezydencją królewską. Wybudowany został w latach 1692-1696 przez Jana III Sobieskiego dla jego żony Marysieńki i przez wiele lat pełnił funkcję prywatnej rezydencji królewskiej pary nazywanej Marie Mont, czyli Góra Marii. Od imienia polskiej królowej pochodzi zresztą nazwa dzisiejszej dzielnicy Warszawy – Marymont. Pałac służył także kolejnym władcom Polski - Augustowi II Mocnemu, Augustowi III i Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu, którzy chętnie przebywali tu podczas polowań w Lesie Bielańskim i Puszczy Kampinoskiej. Po utracie niepodległości rezydencja stała się własnością rządu pruskiego, a następnie skarbu państwa Królestwa Polskiego. Pałac kilkakrotnie zmieniał swoje przeznaczenie. W latach 1816-1862 mieścił się tu Instytut Agronomiczny, w latach 1916-1918 ośrodek dla nieuleczalnie chorych, a po odzyskaniu przez Polskę niepodległości umieszczono tu koszary wojskowe. W 1924 r. obiekt został gruntownie przebudowany; wówczas utworzono tu filię bielańskiej parafii księży Marianów. Obecnie w tym miejscu stoi Kościół Matki Bożej Królowej Polski, zwany kościołem „na Górce”.
Rakowiecka 8
W 1923 r. SGGW otrzymała tereny na Polu Mokotowskim, gdzie rozpoczęła się budowa Gmachu Głównego przy ul. Rakowieckiej. Zaprojektował go znany warszawski architekt Tadeusz Zieliński. Budowa zakończyła się w roku 1929. Nowy Gmach był nowoczesny i wygodny. Mieścił aulę z audytorium, pracownie, sale wykładowe, laboratoria oraz gabinety profesorów. Budynek jednak szybko okazał się za mały na potrzeby prężnie rozwijającej się uczelni. W drugiej połowie lat 30. rozpoczęto budowę Gmachu II. Radość z poprawiających się warunków lokalowych uczelni nie trwała długo. W listopadzie 1939 r. uczelnia została zamknięta, a nowo wybudowany pawilon zajęły wojska niemieckie. Po wojnie budynki zostały odrestaurowane, w 1954 r. wybudowano Gmach numer III.
Obecnie kompleks budynków przy Rakowieckiej nadal jest własnością SGGW. W 2006 r. wszystkie gmachy wyremontowano, zmodernizowano i przystosowano do pełnienia funkcji biurowych. Większość pomieszczeń jest wynajmowana znanym na rynku firmom i przedsiębiorstwom. Organizowane są tu także czasowe wystawy, konferencje i imprezy kulturalne.
Pałac Ursynowski
Około 1776 r. na terenie dzisiejszego Ursynowa księżna Izabela Lubomirska z Czartoryskich wybudowała niewielki dworek. Majątek malowniczo położony na skarpie Wisły nazywany był „Rozkosz”. W 1822 r. dworek stał się własnością Juliana Ursyna Niemcewicza, który odnowił posiadłość i założył wokół niej park. W drugiej połowie XIX wieku majątek przejęła rodzina Krasińskich, zmieniając dworek w neorenesansowy pałac. Wówczas uzyskał on dzisiejszy wygląd.
W 1921 r. ówczesny właściciel posiadłości hrabia Edward Raczyński przekazał ją Ministerstwu Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z przeznaczeniem na cele oświatowe. W latach 1978-1988 pałac został gruntownie wyremontowany przez Szkołę Główną Gospodarstwa Wiejskiego. Pełni on funkcję siedziby władz uczelni. Historyczną zabudowę otacza kampus o powierzchni 70 hektarów, na terenie którego wybudowane zostały nowoczesne obiekty dydaktyczne i centra naukowo-badawcze.
