Stypendystka Elżbieta Brzoza, mieszkanka Ursynowa, to absolwentka Wydziału Filologii Polskiej i Słowiańskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Pani Elżbieta jest pisarką, recenzentką m. in. „Nowych Książek” oraz długoletnią redaktorką wydawnictwa „Nasza Księgarnia”. Jest także autorką kilkudziesięciu opowiadań, legend i krótkich form literackich, a także obyczajowej powieści dla dorosłych.
Stypendium otrzymała w związku z realizacją projektu: KAMIENICA NA URSYNOWIE. Nagrodzony projekt przewiduje napisanie dwunastu opowiadań inspirowanych zdarzeniami, jakie miały miejsce w pewnym niewielkim bloku na Ursynowie, budowanym na przełomie lat 70/80. Autorka projektu, będąca wraz ze swoją rodziną przez wiele lat mieszkanką tego budynku, zamierza w swoich opowiadaniach utrwalić realia społeczne, rozmaite przejawy kształtowania się więzi międzyludzkich oraz przemiany dziejące się w tamtych latach, przywołując zarówno zdarzenia autentyczne, jak i posługując się fikcją literacką.
„Przyznane stypendium jest dla mnie dowodem zaufania, możliwością spokojnej pracy twórczej i przysłowiowym wiatrem w skrzydła. To wsparcie finansowe pozwala skupić się na konkretnym projekcie i czerpać radość z pisania. Myślę, że władze Dzielnicy Ursynów stały się wspaniałym mecenasem sztuki dla wszystkich tegorocznych stypendystów. W najbliższym czasie przede wszystkim będę pisała, pisała i jeszcze raz pisała. A kiedy już napiszę dwanaście opowiadań składających się na zbiór pt. KAMIENICA NA URSYNOWIE, to spojrzę na całość okiem redaktora. Bowiem przez ponad trzydzieści lat byłam nie tylko „etatowym” redaktorem czasopism oraz książek dla dzieci i młodzieży, ale też z przyjemnością redagowałam różne ważne pozycje edytorskie dla dorosłych” – mówi o przyznanym stypendium i swoich planach Elżbieta Brzoza.
Zakończeniem realizacji projektu ma być udostępnienie elektronicznej wersji zbioru 12 opowiadań i prezentacja jednego z nich w trakcie spotkania autorskiego w jednej z ursynowskich bibliotek.
„Całkiem niedawno, znana polska poetka powiedziała, że tworzenie ma terapeutyczną moc. Dotyczy to zwłaszcza kreowania rzeczywistości słowem pisanym. Autor w każdym swoim utworze literackim pozostawia jakąś cząstkę osobistych doznań i uczuć. Przez pryzmat własnych doświadczeń postrzega otaczający go świat i może tymi obserwacjami, przeżyciami dzielić się z innym. Ja również chciałabym „ocalić od zapomnienia” to, co było realnym życiem młodych ludzi, którzy w 1981 roku zamieszkali w czteropiętrowym bloku (bez windy) na Ursynowie Południowym. Spojrzenie z perspektywy moich dwudziestu dziewięciu lat, to z jednej strony pełne serdeczności, ciepłych uczuć, bliskie relacje z sąsiadami w owych początkowo bardzo trudnych czasach, a z drugiej strony – ogromne zmiany, jakie zachodziły na zewnątrz, ale i w nas” – komentuje projekt autorka.
