Przebywających tu Osadzonych podzielono wówczas na trzy grupy. Kilkuset Więźniów stracono w kolejnych egzekucjach, trwających niemal nieprzerwanie do 31 lipca 1944 roku, zaś 30 lipca niemal dwa tysiące wywieziono do niemieckich obozów koncentracyjnych – KL Gross-Rosen i KL Ravensbrück. Najmniej liczną grupę Osadzonych, liczącą niespełna 300 osób, objęły wówczas zwolnienia... Dr Anna Czuperska-Śliwicka, niemal do ostatka opiekująca się ostatnimi chorymi, pozostałymi w więziennym szpitalu, zapisała po latach:
Po raz pierwszy cele potężnego gmachu Pawiaka są puste. Gestapo gorączkowo, niemal w panice pozbyło się setek swoich więźniów. Opustoszały cele na Serbii. (…) Życie więzienne, do niedawna jeszcze tętniące okrutnym rytmem, zamarło.
30 lipca 2019 roku, w dniu odejścia z więzienia przy ulicy Dzielnej ostatnich transportów do obozów koncentracyjnych, obchodzimy 75. rocznicę likwidacji Pawiaka. Dla upamiętnienia tamtych tragicznych wydarzeń Muzeum Więzienia Pawiak – oddział Muzeum Niepodległości w Warszawie przygotował, wspólnie z Fundacją ART, koncert „O pamięć głęboką jak pejzaż” oraz premierę filmu „Droga” w reżyserii Andrzeja Kałuszko. Poprzedziło je złożenie kwiatów i zapalenie zniczy pod Pomnikiem Drzewa Pawiackiego.
