Najnowsza książka Jacka Pałkiewicza – „Dubaj, prawdziwe oblicze” – to relacja wytrawnego reportera, który z niejednego pieca chleb jadał. Pałkiewicz zdążył przepłynąć szalupą Atlantyk, przewędrować Syberię i Saharę, odkryć prawdziwe źródła Amazonki, by wreszcie narazić się szejkom, napisawszy parę słów prawdy o Dubaju. Już wcześniej doczekał się wydanego przez Al-Kaidę wyroku śmierci na siebie, ujawniwszy między innymi skomplikowane powiązania świata arabskiego, dotyczące potężnego handlu narkotykami. Herosom Al-Kaidy towarzyszy bowiem przez cały czas przynosząca ogromne zyski heroina.
Dubaj – swoiste miasto-państwo – jest wprawdzie bardzo bogatym emiratem, ale od czasu światowego kryzysu w 2008 jest to swego rodzaju finansowy kolos na glinianych nogach.
Niemniej robi wrażenie najwyższy budynek świata – strzelisty Burdż Chalifa (828 metrów). Las ponad 300 wieżowców i flotylla najbardziej luksusowych aut przepływająca ulicami i autostradami kontrastują z armią biednych wyrobników, sprowadzanych z Indii, Pakistanu, Filipin. Wnuki dawnych królów pustyni – Beduinów – pławią się w tym bogactwie, ale przyszłość Dubaju jest niepewna.
Lokalna ludność żyje znakomicie z rynku nieruchomości i turystyki, a o dawnej biedzie i życiu na pustyni przypominają tylko tradycyjne wyścigi wielbłądów. Jednak z uwagi na wielki napływ imigrantów Dubaj jawi się obecnie jako narodowościowy tygiel.
Pałkiewicz bardzo się dziwi, dlaczego Państwo Islamskie nie atakuje Dubaju, skoro oficjalnie pomaga on w jego zwalczaniu Brytyjczykom i Amerykanom. Okazuje się jednak, że do gęstwiny banków dubajskich trafiają pieniądze wszystkich mafii świata, w tym tych, które powstały w byłych republikach sowieckich. Dubaj służy zatem jako jedna z największych na świecie pralni brudnych pieniędzy.
Mimo zachowania wszelkich ograniczeń obyczajowych, wynikających z kultury islamskiej, szejk pozwolił na rozprowadzenie napisanego przez Widah Lutah poradnika seksualnego dla miejscowych muzułmanek. O tym właśnie i wielu innych interesujących stronach życia w Dubaju pisze Pałkiewicz. I naprawdę warto jego książkę przeczytać.
