Serwis korzysta z plików cookies. Korzystanie z witryny oznacza zgodę, że będą one umieszczane w Państwa urządzeniu końcowym. Mogą Państwo zmienić ustawienia dotyczące plików cookies w swojej przeglądarce.

Dowiedz się więcej o ciasteczkach cookie klikając tutaj

Nie zna życia, kto nie był na Warszawiance

13-07-2022 21:32 | Autor: Piotr Celej
Dawna Warszawianka to niezwykły kompleks sportowy świetnie wpisany w krajobraz skarpy warszawskiej. Ślady tego założenia są coraz mniej widoczne w terenie, mimo że Wodny Park kontynuuje tradycję pływania na Mokotowie. Poznaj niezwykłą historię słynnego basenu.

Zespół SKS Warszawianka zaprojektowany został przez interdyscyplinarny zespół. Projekt ogłoszono w 1954 roku, natomiast realizowany był w dwóch kolejnych etapach w latach 1956–1972. Wśród twórców niezwykłego kompleksu są: Jerzy Sołtan, Zbigniew Ihnatowicz (architektura), Wojciech Fangor (kolorystyka), Lech Tomaszewski (mała architektura), Franciszek Strynkiewicz (rzeźba). Architektura miała integrować różne dziedziny sztuki i naturalne walory krajobrazowe terenu z widokiem na pradolinę Wisły. Najpierw powstał stadion lekkoatletyczny z boiskami i bieżnią.

Mury oporowe godne naśladowania

Baseny powstały nieco później. Był to trzeci etap inwestycji i zrealizowano go w latach 1964–1972. Oprócz zespołu otwartych basenów wybudowano także kawiarnię i budynki klubowe. By uzyskać maksymalne nasłonecznienie oraz podkreślić walory krajobrazowe ośrodek sportowy miał charakter szeregu schodzących w dół tarasów. Zgodnie z modernistycznymi ideami budowla nie nawiązywała do konkretnych stylów architektonicznych, lecz miała swoje odniesienie w otaczającej naturze. By uformować taki układ, konieczne było wykonanie dużej ilości murów oporowych, w tym najdłuższego – sięgającego 200-metrów.

Zbigniew Ihnatowicz mówił, że mur oporowy zastosowany w Warszawiance – „Jest w jakiejś harmonii z układem grawitacyjnym ziemi i ulega również takim samym ruchom jak i otaczające środowisko ziemne. To znaczy, że przy przemarzaniu, przy zmianie temperatur itd. układ ziemny się rusza – mur również się rusza. Jest to (…) podejście nie technokratyczne, lecz organiczne w stosunku do rozwiązania problemu statycznego. Mur ten nie ma fundamentu głębokiego, stanowi szereg elementów połączonych ze sobą i zgranych z układem grawitacyjnym ziemi. I to jest chyba jego zasadnicza cecha w sensie filozoficznym”.

Rewia mody PRL

Od początku baseny cieszyły się olbrzymim zainteresowaniem. Były odskocznią od codzienności i sposobem radzenia sobie z upałem dla tysięcy warszawiaków.

– W latach 80. na Warszawiance bywało się niemalże codziennie latem – wspomina Henryk, mieszkaniec ul. Dąbrowskiego od lat. – Najciekawiej zawsze było na tarasach słonecznych. Przychodziły tu młode i piękne warszawianki, które prezentowały całkiem „niesocjalistyczne” kostiumy kąpielowe. Była tu istna rewia letniej mody! – dodaje.

Przebudowa bez zachowania układu

W latach 90. zaczęto niszczyć poszczególne elementy założenia. W dniu 10 grudnia 1996 roku została powołana do życia Mokotowska Fundacja Warszawianka - Wodny Park, ustanowiona przez przedstawicieli Klubu Sportowego Warszawianka, Urzędu Gminy Warszawa Centrum oraz Urzędu Dzielnicy Warszawa Mokotów. Wówczas. wyburzono baseny, a na ich miejsce w latach 1997–1999 postawiono zespół basenowo-rekreacyjny autorstwa Adriana Góreckiego i Pawła Tiepłowa. Władze Mokotowskiej Fundacji Warszawianka - Wodny Park Fundacja zajęły się pełną realizacją projektu. Grunt pod infrastrukturę obiektu udostępnił Klub Sportowy Warszawianka, a środki finansowe desygnował Samorząd Stołeczny. W trakcie realizacji projektu wykorzystano najnowsze technologie.

Dawny kształt założenia tarasowego przestał być widoczny. Pływalnia wraz z basenem olimpijskim została uruchomiona w maju 1999, zaś część rekreacyjna oraz odnowa biologiczna w lipcu następnego roku. Obiekt znajduje się na działce o powierzchni 1,8 ha. Powierzchnia zabudowy wynosi 6797,1 m kw.. Z kolei powierzchnia całkowita obiektu to 15782 m kw..

Fot. A. Łowicki

Wróć