Jenoty pochodzą z Azji. Naturalny obszar występowania tego gatunku obejmuje północno-wschodnią Syberię, Japonię, Koreę oraz część półwyspu Indochińskiego. W Polsce jest to gatunek zadomowiony, występujący w prawie całej Polsce w charakterze zwierzęcia hodowlanego od lat 60. ubiegłego wieku. Wiadomo, że zasięg występowania tego zwierzęcia się powiększa.
Jenoty kolonizują Polskę
Dane dotyczące inwazji jenota i badania genetyczne wskazują, że gatunek skolonizował Polskę ze wschodu (ekspansja naturalna). Jenot zajmuje zróżnicowane siedliska jak: lasy, doliny rzeczne oraz tereny podmokłe, środowiska zmienione przez człowieka.
Jest to gatunek o szerokiej niszy siedliskowej. Może oddziaływać na środowisko przyrodnicze przede wszystkim poprzez przenoszenie chorób i pasożytów, w mniejszym stopniu poprzez drapieżnictwo lub konkurencję z rodzimymi gatunkami. Najbardziej istotnymi chorobami przenoszonymi przez jenoty są wścieklizna oraz świerzb. Poprzez przenoszenie pasożytów i patogenów jenoty mogą mieć wpływ również na hodowlę zwierząt i ludzi. Jenot jest gatunkiem inwazyjnym silnie negatywnie oddziaływującym na rodzima faunę. Jest również wektorem wścieklizny i świerzbowca. W ostatnich latach w Estonii jenoty stanowiły ponad 50% przypadków wścieklizny u dzikich zwierząt. W Polsce w latach 1999 - 2004 ponad 700 jenotów (ok. 8% wszystkich przypadków) było zarażonych wścieklizną. W czasie epidemii wścieklizny w Finlandii w późnych latach 80. - 77% przypadków wścieklizny notowano u jenotów. Obecnie jenot figuruje na liście zwierząt łownych, polować na jenoty można przez cały rok.
Na filmie z Ursynowa, dostępnym na kanale YouTube, widzimy dwa jenoty w codziennej zabawie. Ich pojawienie się to pojawienie się problemów dla kun, łasic i lisów.
Mały, ale niebezpieczny psowaty
Jenot przypomina wyglądem i wielkością szopa pracza lub małego psa. Ma dość długi tułów i krótkie kończyny. Ogon jest stosunkowo krótki, gruby i puszysty. Głowa mała, pysk krótki spiczasty, uszy krótkie i zaokrąglone. Po bokach głowy, na policzkach, występują długie włosy tworzące charakterystyczne "bokobrody". Ubarwienie futra jest bardzo zmienne, zazwyczaj płowo-bure lub brunatno-szare z czarnym nalotem. Na pysku czarna plama obejmująca oczy, policzki i bokobrody, tworzy charakterystyczną maskę.
Sierść jest gęsta, długa i puszysta. Długość ciała wynosi 53 - 69 cm, długość ogona: 15 - 23 cm; ciężar ciała dorosłych osobników wiosną wynosi 4,0 - 7,3 kg; późnym latem i jesienią jenoty gromadzą zapasy tłuszczu, a ich ciężar wzrasta do 4,6 - 9,1 kg; wysokość w kłębie: 30 - 37cm. Gatunek wszystkożerny – pokarm stanowią gryzonie, jaja i pisklęta ptaków, jaszczurki, żaby, ryby, ślimaki, owady, a także podziemne części roślin i jagody. Jest to gatunek monogamiczny; samiec i samica tworzą trwałe pary, zasiedlające wspólny areał i przez większą część roku razem się przemieszczają, żerują, odpoczywają i opiekują potomstwem.
Na wolności jenoty dożywają do ok. 8 lat, jednak średni wiek osobników w populacji nie przekracza zazwyczaj 3 lat. Jenoty prowadzą nocny tryb życia, jednak w okresie wychowu młodych są aktywne również w ciągu dnia. W czasie mroźnych zim zmniejszają swoją aktywność i mogą zapadać w stan odrętwienia, trwający nawet kilka tygodni.
Fot. wikipedia
